Çok sustum.. Çok.. Öyle böyle değil.. Ne kadar yaşanmışlık yaşanamamışlık varsa o kadar. En çok da aşk kadar sustum! Biliyorum Hiç yakışmayanı giydim üzerime Biliyorum Çok incittim kendimi hüzünlerime Biliyorum Ben sustukça çığlıklar yürüdü düşünceme..
Ama nasıl anlatılırdı ki Yaşamın kıyısından bir misafir edasıyla bakmak Bir yandan uçurumlara yanaşmak Öyle yordu ki..
Uzun hayatın özeti: Bitmek zorunda kaldık Aşkı itmek zorunda kaldık!
Şimdi her yanım tuz kokuyor İçimde azgın fırtınalar Yüreğim çarpmaya korkuyor..
Hani "Gel" deseydi Ölmek bile olsa karşılığı Giderdim.. Demedi..
Azlığından değil aşkın Çokçalığından Kıyamadı..
Çoktu onun da susmaları Akıtamadığı yaşlar kadar çok. Ağlamadı Ağlamıyor Ağlayacağını da sanmıyorum Belki de konduramıyor.. Göze.. Yaşı.. Bilinmez..
Neyse işte Bazı şeyler Bazı anlar Bazı hüzünler Bazı güçler Sevmekle aşılamıyor.
Konu: Aşkı İtmek Zorunda Kaldık 
Perş. Ağus. 13, 2009 9:31 pm
