GÜLÜM müsün ÖLÜM mü

GÜLÜM müsün ÖLÜM mü Ne denir böyle bir durumda bilmem ki..

Sanki bütün kelimelerim kifayetini yitirdi.. Sustu isyanlarım, haykırışlarım, umutsuzca kucağıma düştü göklere uzanıp seni dilenen ellerim.. Son bir umudum vardı, ama artık onu da kaybettim..

Senin için, senin adına her gün binlerce kez yanarken ben, ne fayda senin haberin bile yok bundan! Evet, benim de hatalarım, yanlışlarım vardı kabul! Ama ya sen? Bir ben suçluydum da sen masum muydun? Ben günahkardım da sen Allah`ın tertemiz kulu muydun? İkimiz de yanlışlar yaptık sevgilim.. İkimiz de birbirimizde hep yanlış kartları oynadık..

Ah bir bilsen, bir anlayabilsen nasıl içimin yandığını.. Her geçen gün yüreğimin nasıl parçalandığını.. Tahammül gücümün sınırlarının git gide nasıl zorlandığını.. Bir bilsen..

Okumuyorsun artık, biliyorum okumayacaksın da.. Okuma zaten! Artık ne anlamı kaldı ki? Ben sende bitmişken, ortada `biz` diye bir şey kalmamışken; ya da belki aslında hiç olmamışken okusan ne çıkar ki?

Sen benim gözlerimin alt yazısını hiç okuyamadın ki.. Sen benim gözlerime hiç `gerçekten` bakmadın ki! Baksaydın görürdün.. Bütün korkularımı, acılarımı, kırgınlıklarımı, kızgınlıklarımı, pişmanlıklarımı, umutsuzluklarımı.. Her şeyi.. Bir kez olsun gözlerime `gerçekten` baksaydın kelimelere gerek duymaksızın okurdun içimdekileri.. Ben hiçbir şey yazmasam da sen bilirdin, görürdün.. Ah bir baksaydın..!

Şimdilerde artık yazdıklarımın da senin için hiçbir anlam ifade etmediğini bilsem de, yine de yazıyorum işte.. Çünkü yapabildiğim tek şey bu! Elimden gelen tek şey bu.. Yüreğimden yükselen çığlıkları biraz da olsa bastırabilmemin tek yolu bu! Kapına gelip te ağlaya ağlaya `seni seviyorum` diye bağırıp yalvarmamı engelleyebilecek tek çare bu! Taa ki ben bu şehirden çekip gidinceye kadar..

Zaten ne değişir ki artık? Gelsem günlerce kapında yatsam, ayaklarının altında çiğnediğin toprak olsam, `hiç` olsam hayatının bir köşesinde öylece duran bakar mısın yüzüme? Bakmazsın.. Baksan bile görmezsin ki! Sen benim gözlerime hiç `gerçekten` bakmadın ki.. Sana sarıldığımda bütün vücudumun nasıl titrediğini, gözlerine baktığımda içimden nasıl tarif edilemez bir sevgi seli yükseldiğini bilemezsin sen.. Ben sana ne çok anlatmış olursam olayım bilemez,anlayamazsın!

Gerçeklerden hiçbir zaman kaçılmıyormuş, kaçamadım! Ben ne kadar yumduysam da gözlerimi görmemek için gerçekleri; eninde sonunda gelip buldular beni.. Elim kolum bağlı artık.. Özledim demek anlamsız geliyor.. Ne yüzüne bakacak, ne de hiç değilse arayıp sesini duyacak cesaretim yok.. Beni acıtacak, yaralarımı biraz daha dağlayacak sözlerine bir kez daha katlanabilecek gücüm yok..

Ama keşke hiç değilse adam gibi veda edebilseydim sana.. Bir veda ne kadar adam gibi olabiliyorsa! Belki o zaman bu kadar buruk olmazdı içim, ve tam buldum artık derken seni, bu kadar yarım kalmazdı yine söylemek istediklerim..

Ah birtanem.. Ah benim bir tek gülüşünü cennete değişmeyeceğim sevgilim.. Kokusu burnumda tüten, özlemi içimin en derinini kemiren bebeğim.. Öyle bir kazımışım ki seni içime; ne olursa olsun, ne değişirse değişsin sen hep orada, aynı güzellikte duracaksın..